کدام گريه کودک نشانه افسردگي است؟

خبرگزاري آريا -

کودکان مراحل رشدي مختلفي را در زندگي مي‏گذرانند که شناخت آنها به والدين کمک مي‌کند منطقي‌تر با آنها رفتار کنند.
«دکتر! بچه‌ام زياد گريه مي‌کنه، مي‌ترسم افسرده باشه...»، «شنيدم لجبازي بچه نشانه افسردگي او است...»، «آيا برخورد بد والدين با بچه تاثيري در افسردگي‌اش ندارد؟» با اين مقدمه، در اين مطلب با يک فوق‌تخصص روان‌پزشکي کودک و نوجوان، به گفت‌وگو نشستيم تا بيشتر در اين باره صحبت کنيم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آيا لجبازي کودکان از علائم ابتلاي آنها به افسردگي است؟
تشخيص افسردگي کودکان به‌خصوص در سنين زير 3 سال کمي مشکل است زيرا با دوره‌هاي بدقلقي و لجبازي آنان اشتباه گرفته مي‌شود. به‌طور طبيعي کودک از 15 ماهگي تا 5/3 سالگي رفتارهاي لجبازانه و قشقرق‏هايي براي رسيدن به خواسته‌هايش دارد که شامل پا کوبيدن، سر کوبيدن، جيغ و داد کردن و... است. بروز اين رفتارها در اين سن کاملا طبيعي است، نه نشان‌دهنده افسردگي. به همين دليل تشخيص علائم افسردگي معمولا از حدود 3 سالگي به بعد راحت‏تر است.
با لجبازي کودک چطور بايد رفتار کرد که از نظر رواني لطمه‏اي به او وارد نشود؟
مهم‌ترين کار، مطالعه و افزايش آگاهي والدين از خصوصيات و ويژگي‌هاي روان‌شناختي کودکان در دوره‌هاي مختلف سني است که مي‏تواند در کنترل رفتارهاي آنها موثر باشد. مثلا پرت کردن حواس کودک از خواسته‏هايي که مي‌تواند او را به سمت لجبازي سوق دهد، ‏يکي از راه‌هاي کنترل لجبازي او است. در واقع مادر بايد همواره در فکر پيشگيري از بروز لجبازي و قشقرق باشد زيرا مديريت رفتار کودک وقتي در فاز قشقرق مي‌افتد، بسيار دشوارتر است. گاهي هم لازم است به خواسته کودک «نه» گفته شود. در اين صورت والدين بايد جديت لازم را در رفتار خود داشته باشند و با مشاهده لجبازي کودک مستاصل نشوند، کوتاه نيايند و نگران افسرده شدن او نباشند زيرا همان‌طور که اشاره شد، اين رفتارها در سنين نوپايي کاملا طبيعي است. البته مشابه اين رفتار را در دوره نوجواني هم تا حدي طبيعي مي‌دانيم چون طبق تعريف کنوانسيون کودک، دوره کودکي تا سن 18 سالگي است.
آيا عصبانيت کودک هم مي‏تواند نشانه افسردگي باشد؟
بله، اما اگر اين علائم از حدود 4-5/3 سالگي به بعد مداوم و حداقل 2 تا 3 هفته در کودک وجود داشته باشد، به افسردگي‌اش شک مي‌کنيم. يکي از علائم مهم افسردگي کودکان، تحريک‌پذيري و عصبانيت آنهاست. مثلا مي‏بينيد کودکي که تا چندي قبل خوش‌اخلاق بوده و مشکلي نداشته، حالا علاوه بر اينکه غمگين است خيلي زود عصباني مي‌شود و واکنش نشان مي‌دهد.
بسياري از کودکان بي ‏دليل گريه مي‏کنند. آيا اين علامت هم نشانه افسردگي است؟
کودک در طول دوره افسردگي حساس‌تر و زودرنج‌تر مي‌شود، سريع‌تر بغض مي‌کند و گريه‌کردن‌هايش افزايش مي‌يابد اما هر گريه‏اي نشانه افسردگي نيست. در افسردگي گاهي حتي کودک براي موارد بسيار بي‌اهميت تا يکي دو ساعت گريه مي‌کند و اين در کنار ساير علامت‌هاي افسردگي مي‌تواند خانواده را به افسرده‌بودن فرزند مشکوک کند. به عبارتي در دوران افسردگي، کودک دچار افت کيفي در زندگي مي‌شود، کمتر سراغ دوستانش مي‌رود، در بازي‌هاي گروهي شرکت نمي‌کند و از زندگي‌اش لذت نمي‌برد. والدين نبايد گريه‌کردن بچه‌ها را به افسردگي ارتباط دهند چون در بيشتر موارد اين‌طور نيست.
پس به راحتي نمي‏توان مشکلات رفتاري کودک را از افسردگي افتراق داد؟
خيلي هم سخت نيست چون مشکلات رفتاري کودک معمولا کيفيت زندگي او را مختل نمي‌کند. کودک بازي مي‏کند، مي‏خندد، با دوستانش ارتباط برقرار مي‏کند و... ولي افسردگي اختلالي است که روي کيفيت و زندگي طبيعي کودک اثر چشمگيري مي‌گذارد. در اين زمان است که والدين بايد به ابتلاي فرزندشان به افسردگي شک کنند و او را نزد روان‌پزشک ببرند.
والدين تا چه اندازه در بروز افسردگي کودکشان نقش دارند؟
در صورتي که کودک در محيط خانواده مورد بي‌توجهي و غفلت، کودک‌آزاري جسمي، تنبيه سخت و... قرار بگيرد، قطعا در معرض ابتلا به افسردگي قرار خواهدگرفت. احتمال ابتلا به افسردگي در کودکاني که يکي از والدين آنها افسرده است، 2 برابر و در کودکاني که هر 2 والد آنها افسردگي را در زندگي تجربه کرده‏اند، 4 برابر بيشتر از ساير کودکان است. علاوه بر ژنتيک، عوامل هورموني، استرس‌هاي روزمره زندگي، فشار والدين و... هم ‌مي‌تواند در ايجاد و بروز افسردگي کودک نقش داشته باشد.
منبع:.salamatnews.com

منبع: خبرگزاری آریا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۲۷۶۸۰۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مشکلات رفتاری کودکان ۳ تا ۵ ساله را چگونه بر طرف کنیم؟

به گزارش گروه اجتماعی ایسکانیوز، بیشتر اوقات، کودکان پیش دبستانی تمایل دارند که در کارهای مختلف همکاری کنند اما آنها هنوز در حال یادگیری هستند که با دیگران کنار بیایند و ممکن است با عواطف خود دست و پنجه نرم کنند. در اینجا ما برخی از متداول ترین رفتارهای پیش دبستانی ها و راهبردهای انضباطی را مورد بحث قرار می دهیم.

بیشتر بخوانید: چگونه به شادی واقعی برسیم؟ رفتارهای معمول پیش دبستانی ها

کودکان پیش دبستانی در حال کسب استقلال هستند، بنابراین ممکن است آنها را ببینید که برای انجام کارهایی مانند تهیه ساندویچ برای خود یا انتخاب لباس پیش قدم می شوند (که ممکن است هماهنگ باشد یا نباشد) و خودشان ابتکار عمل نشان می دهند.

اگر شنیدید که کودک پیش دبستانی در صندلی ماشینش، هنگام حمام کردن، یا حتی در حالی که روی تخت خوابیده است، آواز «ستاره کوچک چشمک زن» را می خواند، تعجب نکنید. در کنار آواز خواندن، کودکان پیش دبستانی نیز تمایل دارند از نقاشی، برش با قیچی و سایر کارهای ساده لذت ببرند.

همچنین ممکن است متوجه شوید که کودک پیش دبستانی شما در برخی از رفتارهای زیر درگیر است:

کودکان پیش دبستانی ممکن است از گفتن داستان های تخیلی لذت ببرند.
آنها ممکن است با همسالان خود هم بازی شوند.
آنها ممکن است با بازی های فانتزی سرگرم شوند.
آنها می توانند دستورات را با سه مرحله دنبال کنند.

چالش های رایج پیش دبستانی

استقلال در حال جوانه زدن کودکان پیش دبستانی ممکن است با تشدید اضطراب جدایی مواجه شود که ممکن است شبیه کودکی باشد که صبح خودش دندان‌هایش را مسواک می‌زند و کفش‌هایش را می‌پوشد، اما در پیش‌دبستانی پای شما را رها نمی‌کند. ممکن است در این سن اضطراب جدایی یا ترس های شبانه را مشاهده کنید، حتی اگر فرزندتان در سنین پایین تر با این مشکل دست و پنجه نرم نکرده باشد.

بچه های ۳ یا ۴ ساله علاقه بیشتری به بازی با بچه های هم سن و سال خود نشان می دهند، اما هنوز باید مهارت های اجتماعی را تمرین کنند.

اکثر کودکان پیش دبستانی کمی بر کج خلقی تسلط پیدا کرده اند، اما هنوز کنترل کافی برای جلوگیری از رفتار پرخاشگرانه گاه به گاه را به دست نیاورده اند. ضربه زدن، لگد زدن و گاز گرفتن ممکن است همچنان برای شما و او مشکل ساز باشد. برخی از کودکان در این سن رفتارهای خودتنظیمی پیدا کرده‌اند، در حالی که برخی دیگر به یک بزرگسال نیاز دارند تا آنها را آرام و هدایت کند.

چگونه یک کودک ۳ ساله را تنبیه کنیم؟

هنگام تنبیه یک کودک ۳ ساله، باید مطمئن شوید که انتظارات خود را به وضوح بیان می کنید و با عواقب کارهایشان سازگار هستید. همچنین اطمینان حاصل کنید که هنگام انجام عواقب انتخاب‌های ضعیفی که انجام می‌دهند محبت و احترام کافی به آنها نشان می دهید. در حالت ایده آل، نظم و انضباط مورد نظر شما متناسب با خلق و خوی کودک شما خواهد بود و شامل استراتژی هایی می شود که برای اکثر کودکان پیش دبستانی موثر می باشد.

راهکار انضباطی برای کودکان پیش دبستانی

تشویق رفتار خوب
دادن حق انتخاب به آنها
استفاده از تایم اوت ها
پیاده سازی نمودار استیکر
استفاده از پیامدهای منطقی

در اینجا نگاهی دقیق تر به نحوه اجرای این استراتژی ها می اندازیم:

به رفتار خوب او توجه کنید
ممکن است متوجه شوید که به فرزندتان چیزهای زیادی در مورد کارهایی که نباید انجام دهد می گویید، مثلاً دستش را به کیف کسی که سر میز کنار شما است نزند یا برنج را با انگشتانش نخورد. همچنین مهم است که کارهای"خوب" را هم به آنها بگوییم. مشاهده و توصیف رفتارهای مثبت کودکان پیش دبستانی را تشویق می کند و به آنها تصویری از آنچه باید انجام دهند ارائه می دهد.

توجه به رفتارهای مورد نظر زمانی بهترین نتیجه را دارد که خاص باشد. به جای اینکه بگویید: «تو بهترین بچه در تمام دنیا هستی»، بگویید: «وقتی غذا خوردنت تمام شد، متوجه شدم چطور ظرف‌هایت را به سینک می‌آوری». سپس، آنها را به خاطر این رفتار تحسین کنید.

گزینه های پیشنهادی داشته باشید
کودکان پیش دبستانی به مستقل بودن افتخار می کنند. به آنها اجازه دهید احساس کنند که کنترلی بر زندگی خود دارند که می تواند در بهبود رفتار آنها کمک زیادی کند. برخی از بچه ها، به ویژه بچه های نزدیک به ۳ سال، با انتخاب های کمتر (دو تا سه) بهتر عمل خواهند کرد. کودکان بزرگتر ممکن است بتوانند از بین گزینه‌های بیشتر انتخاب کنند، از جمله انتخاب یک لباس از کل کمد لباس یا هر میان وعده‌ای که به اندازه کافی سالم است.

از تایم اوت استفاده کنید
یک منطقه استراحت آرام در خانه خود ایجاد کنید. اگر فرزندتان روز بدی را سپری می‌کند، به او فضایی بدهید که بتواند خودش را کنترل کند و به آرامش برسد و به فعالیت‌های خانوادگی بازگردد. مکانی برای دستیابی به صلح و آرامش را می توان با موسیقی آرام بخش، بالش یا کتاب پر کرد.

برخی از بچه ها ممکن است با ورود شما بهتر عمل کنند، یک تایم اوت تنظیم شده که در آن کودک خود را در آغوش می گیرید و به او آرامش می دهید هم می تواند برای برخی از کودکان کارسازتر باشد.

با گذشت زمان، ممکن است به یک منطقه آرام بروید و استراتژی هایی مانند تنفس شکمی را تمرین کنید.

از نمودار استیکر استفاده کنید
اگر فرزندتان موفق می شود رفتار خاصی را انجام دهد، مثلاً تمام شب را در تخت خودش می‌ماند، یک نمودار برچسب ایجاد کنید. سپس، هنگامی که مقدار مشخصی برچسب (مثلاً سه یا پنج) را به دست آوردند، به آنها بگویید که می توانند پاداش بزرگتری دریافت کنند، مانند انتخاب یک فیلم خاص برای تماشا. پس از اینکه کودک شما مهارت هایی را که برای رسیدن به اهدافش به آن نیاز دارد آموخت، می توان به تدریج سیستم پاداش را کنار گذاشت.

از پیامدهای منطقی استفاده کنید
گاهی اوقات بهترین راه برای پاسخ به یک رفتار این است که به سادگی آنچه را که باعث آن رفتار شده است حذف کنید.

اگر کودک پیش دبستانی شما یک کامیون اسباب بازی را به سمت دوست خود پرتاب کند، ممکن است کامیون برای بقیه زمان بازی در قفسه بالای کمد بماند. به طور مشابه، اگر از رفتن به خانه خودداری کنند، ممکن است لازم باشد روز بعد بلافاصله بعد از مدرسه به خانه بروید.

پیامدها زمانی بهترین کارایی را دارند که از نظر منطقی با جرم مرتبط باشند. برداشتن یک اسباب‌بازی به این دلیل که کودک شما مدام قفل صندلی ماشینش را باز می‌کند، منطقی نیست، اما دفعه بعد که همه بچه‌هایتان را برای بستنی بیرون می‌برید، نمی‌توانید آنها را با خود بیاورید، زیرا نمی‌توانید به امنیت آنها در ماشین اعتماد کنید.

اگر فرزندتان «به اندازه کافی» از پیامد آن ناراحت به نظر نمی رسد، نگران نباشید. ایجاد احساس بد در کودکان باعث نمی شود بیشتر یاد بگیرند. واقعیت این است که کودکان پیش‌دبستانی ما بدرفتاری نمی‌کنند یا کاری نمی‌کنند تا عمداً خشم ما را برانگیزند. هدف انضباط نیز آموزش دادن است نه تنبیه کودک.

از مشکلات آینده پیشگیری کنید
وقتی صحبت از تنبیه یک کودک پیش دبستانی می شود، پیشگیری می تواند بهترین استراتژی باشد. با توجه به موقعیت هایی که احتمالا برای فرزندتان دشوار است، یک قدم جلوتر بمانید.

بیشتر کودکان پیش دبستانی در هنگام گرسنگی، خستگی بیش از حد یا سرگیجه برای مدیریت رفتار خود تلاش می کنند. بنابراین میان وعده ها را بسته بندی کنید، استراحت کافی داشته باشید و برای زمانی که فرزندتان احتمالاً بهترین حالت را دارد برنامه ریزی کنید. یک برنامه روزانه تنظیم کنید تا فرزندتان بداند در طول روز از او چه انتظاری می رود. کودکان پیش دبستانی زمانی بهترین عملکرد را دارند که ساختار زیادی داشته باشند.

قوانین و محدودیت های روشنی نیز ایجاد کنید. قبل از وارد شدن به موقعیت های جدید (مانند نحوه رفتار در کتابخانه) انتظارات خود را توضیح دهید و به فرزندتان در مورد عواقب زیر پا گذاشتن قوانین هشدار دهید.

بسیاری از مشکلات رفتاری کودکان پیش دبستانی ناشی از مبارزه آنها برای مدیریت احساساتشان است به ویژه عصبانیت. مهارت های ساده کنترل خشم را به کودک پیش دبستانی خود آموزش دهید. به عنوان مثال، حباب ساختن را به او یاد بدهید تا به او آموزش دهید نفس های عمیق و آرام بکشد.

قوانین خانه را در مورد رفتار پرخاشگرانه وضع کنید. به کودک خود بیاموزید که خشمگین شدن اشکالی ندارد اما صدمه زدن به کسی یا تخریب اموال اشکال دارد.

نکات ارتباطی در رابطه با کودک پیش دبستانی
در حالی که کودک پیش دبستانی شما درک بهتری از مهارت های زبانی دارد، مهم است که ارتباط خود را کوتاه و موثر نگه دارید. سخنرانی های طولانی را رها کنید و عادات ارتباطی خوبی با فرزند خود ایجاد کنید.

شیوه های سالم ایجاد کنید
استراتژی هایی ایجاد کنید که به شما و فرزندتان کمک می کند در مورد مشکلات رفتاری و راه حل ها صحبت کنید. به عنوان مثال، می توانید در خانه یک مکان ویژه داشته باشید که در آن شما و فرزندتان به موضوعات مهم می پردازید. همچنین می‌توانید این را به عنوان یک قانون خانه در نظر بگیرید که درگیری‌ها و مشکلات پس از یک دوره استراحت مورد بحث قرار می‌گیرند تا بتوانید در کنار یکدیگر راه حل پیدا کنید.

دستورالعمل های موثر بدهید
دادن راهنمایی های خوب شانس گوش دادن به فرزندتان را افزایش می دهد. قبل از اینکه بخواهید راهنمایی کنید، دستی را روی شانه فرزندتان بگذارید یا تماس چشمی برقرار کنید. پس از ارائه دستورالعمل یا راه حل، از کودک خود بخواهید آنچه را که گفتید تکرار کند تا مطمئن شوید که متوجه می شود.

به یاد داشته باشید که آن را کوتاه و شیرین نگه دارید. نیازی نیست وارد بحث طولانی در مورد اینکه چرا یک رفتار غیرقابل قبول است شوید. در مورد کودکان خردسال، بهتر است مسائل را ساده و خاص نگه دارید.

جایگزین ارائه دهید
وقتی فرزندتان بدرفتاری می کند، راه های جایگزینی را به او بیاموزید تا نیازهایش را برآورده کند.

اگر هنگام عصبانیت اسباب بازی پرتاب می کنند، در مورد راهبردهای دیگری صحبت کنید که می تواند به آنها کمک کند تا این احساسات را برطرف کنند. به جای تنبیه ساده فرزندتان برای بدرفتاری، به او کمک کنید تا در آینده انتخاب های بهتری داشته باشد. سوالاتی از این قبیل بپرسید: «اگر کودک اسباب بازی شما را بگیرد، به جای هل دادن او چه کاری می توانید انجام دهید؟»

کودکان پیش دبستانی یاد می گیرند با افراد دیگر کنار بیایند. آنها ممکن است با محدودیت های آزمایشی دست و پنجه نرم کنند و برخی هنوز روی خودکنترلی کار کنند. به بچه‌های این سن دقیقاً همان کاری را که می‌خواهید انجام دهند بیاموزید و وقتی به درک درستی رسیدند، آنها را تحسین کنید. مهم نیست که گاهی اوقات چقدر شیطون هستند، باز هم می خواهند شما را راضی کنند.

راهبردهای انضباط زمانی بهترین کارایی را دارند که به شیوه ای محبت آمیز و ثابت استفاده شوند.

منبع: سلامت نیوز

انتهای پیام/

کد خبر: 1229882 برچسب‌ها روانشناسی کودک